آناتومی
مفصل زانو یکی از بزرگ ترین مفاصل بدن است که سه استخوان فمور (استخوان ران پا)، تی بیا (استخوان ساق پا) و پتلا (استخوان کشکک) در ساختمان آن شرکت دارند. این مفصل به وسیله یک کپسول مفصلی، یک غشاء سینوویال حاوی مایع سینوویال و مجموعه ای از رباط ها احاطه می شود. در مفصل زانو، انتهای استخوان فمور با سر استخوان تی بیا که استخوان بزرگ تر ساق پا می باشد، در کنار هم قرار می گیرند.
مایع سینوویال
مایع سینوویال باعث کاهش اصطکاک در حین حرکت می گردد و همچنین در تغذیه غضروف های مفصلی نقش بسزایی دارد.
کندیل
دو برجستگی استخوانی در دو طرف انتهای استخوان فمور وجود دارند که به آنها کندیل می گویند. این کندیل ها روی سطح فوقانی استخوان تی بیا قرار می گیرند. این سطوح فرو رفته در استخوان تی بیا را پلاتو تی بیا می گویند. استخوان تی بیا در شیار خاصی میان دو کندیل استخوان فمور می لغزد.
غضروف مفصلی
غضروف مادهای است که انتهای استخوانها در هر مفصل را می پوشاند. این ماده در اغلب مفاصل بزرگ تر، حدود 2/5 میلیمتر ضخامت دارد. این ماده، سفید رنگ و درخشان است و قوامی لاستیکی دارد. این سطح لغزنده اجازه می دهد تا سطوح استخوانی بدون آسیب دیدگی، روی هم بلغزند. بعلاوه ضربات وارده به مفصل را جذب و یک سطح کاملاً صاف ایجاد می کند تا حرکت استخوان ها روی یکدیگر آسان شود. تقریباً در هر نقطه ای از بدن که دو سطح استخوانی در مقابل هم حرکت می کنند این غضروف مفصلی وجود دارد. در زانو، غضروف مفصلی، انتهای استخوان فمور، سر استخوان تی بیا و پشت استخوان پتلا را می پوشاند.
استخوان فیبولا
استخوان فیبولا (استخوان کوچک تر ساق پا) وارد مفصل زانو نمیشود. این استخوان، مفصل کوچکی را تشکیل می دهد که آن را به یک طرف استخوان تی بیا وصل می کند. این مفصل چندان حرکتی ندارد.
استخوان پتلا
استخوان کوچک و پهنی در قدام مفصل زانو است که به دلیل مفصل نشدن با سایر استخوانها، متحرک است. استخوان پتلا (کشکک) مانع از خم شدن زانو به جلو میشود. تاندون تعدای از عضلات پا، تعدادی از لیگامان ها و نیز کپسول مفصلی به استخوان پتلا متصل هستند.
تاندون و لیگامان
نوارهای محکم بافتی هستند که اتصال عضله به استخوان (تاندون) و یا اتصال استخوان به استخوان (لیگامان) را فراهم می کنند. دو رباط مهم بنام رباط های جانبی (کولترال) در دو طرف مفصل زانو قرار دارد:
- (MCL)
- (LCL)
داخل مفصل زانو، دو رباط مهم دیگر حد فاصل استخوان فمور و تی بیا قرار دارند و بنام رباط های صلیبی شناخته می شوند:
- (ACL)
- (PCL)
رباط های کولترال مانع از حرکت بیش از حد زانو به طرفین می شوند و از قرار گرفتن پا در حالت پرانتزی و ضربدری جلوگیری می کنند. رباط های صلیبی، حرکت جلو به عقب زانو را مهار می کنند. رباط صلیبی ACL مانع از لغزیدن بیش از حد استخوان تی بیا روی استخوان فمور به سمت جلو می شود. رباط صلیبی PCL مانع از حرکت بیش از حد استخوان تی بیا روی استخوان فمور به سمت عقب می شود. این دو رباط همراه با هم، مهمترین رباط هایی هستند که پایداری زانو را حفظ می کنند.
منیسک
دو نوع بافت اختصاصی به نام منیسک (بالشتک مفصلی) میان استخوان فمور و تی بیا قرار دارند. منیسک های زانو به دو دلیل اهمیت دارند:
1- مانند یک ضربه گیر عمل می کنند و نیروی وارده از طرف وزن بدن را در سطح بزرگ تری پخش می کنند.
2- به رباط های اطراف زانو کمک می کنند تا زانو را پایدار نگه دارند.
یک توپ را تصور کنید که روی یک سطح صاف قرار گرفته است. این توپ انتهای استخوان فمور است و آن سطح صاف سر استخوان تی بیا. منیسک ها در واقع به دور انتهای گرد استخوان فمور یا همان کندیل های فمور می پیچند و فضای میان آن و سطح استخوان تی بیا را پُر می کنند. منیسک ها با این ساختار، به توزیع وزن استخوان فمور روی استخوان تی بیا هم کمک می کنند. اگر منیسک ها وجود نداشتند، هر وزنی که روی استخوان فمور وارد می شد، روی یک نقطه از استخوان تی بیا منتقل می شد. اما با وجود این منیسک ها، وزن روی تمام سطح استخوان تی بیا توزیع می شود. این توزیع وزن به وسیله منیسک ها اهمیت زیادی دارد، زیرا از وارد آمدن فشار بیش از حد بر غضروف مفصلی در انتهای استخوانها جلوگیری می کند. فشار بیش از حد بر غضروف مفصلی می تواند به سطح آن آسیب برساند و باعث تحلیل آن در طی زمان شود. منیسک ها علاوه بر محافظت از غضروف مفصلی، به رباط ها کمک می کنند تا زانو را پایدار نگه دارند. منیسک ها مانند یک دیلم که زیر یک چرخ ماشین پارک شده، قرار می گیرد و مفصل زانو را پایدارتر می کنند. منیسکها در لبه بیرونی شان ضخیم تر هستند و این ضخامت کمک میکند تا مانع از تکان خوردن انتهای استخوان فمور روی استخوان تی بیا شود.
بیماری های مفصلی و بیماران کاندید جراحی
درد زانو یک شکایت عمده در میان بسیاری از افراد جامعه است که عوامل مختلفی در ایجاد آن دخالت دارند. مفصل زانو از مفاصل بزرگ بدن است که به علت فشارهای پیوسته و زیادی که در فعالیتهای روزمره به آن وارد میشود، مستعد بسیاری از آسیبها است. ازطرفی بیماریهای مختلفی این مفصل بزرگ و مهم را درگیر میکنند. آگاهی نسبت به عواملی که باعث درد زانو میشوند به ما کمک خواهد کرد تا با تشخیص سریعتر به درمانی بهتر دسترسی پیدا کنیم.
آسیبها و صدمات بافتی که ممکن است باعث درد زانو شوند شامل موارد زیر است:
کشیدگی عضلانی (Muscle Strain)
پیچ خوردگی رباط (Ligament Sprain)
آسیب منیسک
خونریزی حاد مفصل (همارتروز)
مهم ترین بیماریهایی که باعث درد زانو میگردند عبارتنداز:
- آرتروز زانو
- آرتریت روماتویید زانو
- تومورها
آرتروز :
آرتروز زانو (Knee Osteoarthritis) از عوامل شایع ایجاد درد در افراد با سن بالاتر از چهل سال است. آرتروز مفصل زانو، شایعترین بیماری تخریبی در میان همه مفاصل بدن می باشد. میزان ابتلا به این بیماری در خانمها نسبت به آقایان بیشتر است. از این بیماری گاهی به بیماری مفصلی پیشرونده، استئوآرتریت و یا استئوآرتروز یاد میشود. با توجه به اینکه این بیماری با افزایش سن پیشرفت میکند، به آرتریت پیری نیز معروف است. علاوه برسن، علل ژنتیکی، نوع شغل و حرفه، چاقی، عوامل هورمونی و نژاد نیز میتواند در بروز این بیماری دخیل باشند.
مهمترین مشخصه آرتروز، تخریب تدریجی غضروف مفصلی است. با شروع این بیماری، غضروف انتهای تحتانی استخوان فمور و غضروف قسمت فوقانی استخوان تی بیا به تدریج دچار تغییرات تخریبی میگردند. به همین ترتیب درگیری و آسیب غضروف پتلا به آرتروز این ناحیه منجر میشود. بنابراین آرتروز مفصل زانو در دو ناحیه حدفاصل بین استخوان فمور و تی بیا و یا حدفاصل بین استخوان فمور و پتلا میتواند ایجاد شود.
در آرتروز ابتدا غضروف مفصلی زانو نرم می شود، به دنبال آن سطح ناهموار و ناصاف شده، غضروف ساییدگی می یابد، شکافها و ترکها بیشتر می شود و به سمت پایین و زیر استخوان توسعه می یابد. در نهایت غضروف به کناری رفته، سطح استخوان آشکار می شود و همین سطح عهده دار تحمل وزن وارد بر مفصل است. سفتی استخوان (اسکلروسیس) و بخش های دارای تراکم پایین (کیست ها) نیز به طور هم زمان تشکیل می شوند. این تغییرات را اغلب می توان در مفاصل لگن و زانو و به میزان کمتری در مفصل مچ پا نیز مشاهده کرد. هنگامی که مفصل زانو را در حالت تحمل فشار معاینه کنیم، تغییرات فوق به وسیله رادیوگرافی به وضوح قابل تشخیص است.
عواملی که روند آرتروز زانو را تسهیل می کنند عبارتنداز:
1 .ضربه
2 . پارگی عناصر مفصل زانو مثلاً منیسک ها، رباط ها و کپسول مفصلی
3 . بیماری کندرومالاسی کشکک (نرم شدن غضروف زیر کشکک و موارد دررفتگی مکرر آن)
4 . شکستگی های درون مفصلی و دررفتگی ها
5 . وجود بیماری های مفصلی (همانند آرتریت روماتوئید یا بیماری عفونی در مفصل)
6 . تغییر شکل ها (دفورمیتی ها) مفصل زانو که عبارتنداز:
- پای ضربدری (والگوس)
- پای پرانتزی (واروس)
- در حالت خم ماندن مفصل زانو (کانترکچر)
- حرکت بیش از اندازه مفصل به سمت عقب (هایپراکستنشن)
7 . عدم کنترل فعالیتهای روزمره که منجر به استرس بیش از اندازه به ناحیه زانو میگردد (مواردی چون چهار زانو نشستن، دو زانو نشستن، استفاده طولانی مدت از سرویس بهداشتی غیرفرنگی و بالا و پایین رفتن از پلهها به دفعات متوالی به خصوص پلههایی که شیب تند دارند)
8 . شغل و حرفهای که باعث فشار بیش از حد به زانو میشود به ویژه افرادی که در طول فعالیت های کاری سخت، هیچگونه استراحتی به مفاصل جهت ترمیم و احیای مجدد نمیدهند.
9 . چاقی
10 . عوامل ژنتیکی
11 . بی ثباتی زانو به علت شلی رباط ها
درمان آرتروز زانو با توجه به مشکل بیمار می تواند شامل موارد زیر باشد:
1 . درمان دارویی طبق نظر پزشک متخصص مربوطه
2 . کاهش وزن درصورت وجود چاقی
3 . کنترل فعالیتهای روزمره (پرهیز از چهار زانو نشستن، پرهیز از دو زانو نشستن، کاهش شیب پله های منزل، بالا و پایین رفتن از پله ها به صورت یک پله یک پله که مستلزم صبر و حوصله می باشد، پرهیز از وضعیت های ثابت که زانو در یک حالت به مدت طولانی قرار میگیرد و در نهایت عدم انجام حرکات جهشی، چرخشی و سریع)
4 . تقویت عضلات اطراف مفصل زانو (با تقویت عضلات میزان فشار روی مفاصل کاهش مییابد که نوع تمرین و شدت آن ازطریق متخصص فیزیوتراپی تنظیم میشود)
5 . تحرک مفصل به صورت کنترل شده (با توجه به اینکه غضروف فاقد عروق خونی است، حرکات طبیعی نقش بسزایی در تغذیه غضروف دارد)
6 . ترک حرکات و فعالیتهایی که باعث تشدید درد میشوند
7 . تنظیم یک برنامه درمانی برای بیمار توسط متخصص فیزیوتراپی به خصوص در مواردی که بیماری شدت یافته و احتمال زمین گیر شدن وجود دارد (بهتر است در موارد شدید بیماری تنظیم برنامه درمانی در ارتباط با محیط فرد صورت گیرد. مسائلی ازقبیل استفاده از تخت، تنظیم ارتفاع تخت با توجه به قد فرد و به ویژه آموزش استفاده از وسایل کمکی همانند عصا و واکر)
8 . استفاده از زانوبند و وسایل کمکی طبق نظر متخصص ارتز و پروتز
9 . هیدروتراپی (آب درمانی)
10 . برنامه تمرینات هوازی
11 . درمان با عمل جراحی (زمانی که درد و مشکلات مفصل خیلی شدید است، عمل جراحی طبق نظر پزشک متخصص جراحی ارتوپد ضرورت مییابد.)
آرتریت روماتویید :
آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis) یا روماتیسم مفصلی یک بیماری سیستمیک و مزمن است. شیوع این بیماری در جهان حدود یک درصد است و معمولاً در نوجوانان و بویژه در خانم ها در سنین میانسالی و در دهههای اول، سوم تا پنجم زندگی روی می دهد. آرتریت روماتوئید مشخصاتی دارد که باعث تمایز آن با سایر انواع آرتریت ها میشود. بعنوان مثال آرتریت بصورت قرینه است یعنی اگر یک زانو یا دست درگیر باشد به احتمال زیاد طرف مقابل نیز درگیر است.
در آغاز، ممکن است یافتن محل اصلی درد، تورم و حساسیت در لمس، به سختی امکان پذیر باشد. الگوی درگیری مفصلی هماهنگ است، اما همیشه با درجه التهاب ظاهر شده، مطابقت نمیکند. خشکی عمومی، شایع است و معمولاً پس از دورههای بی حرکتی، به بیشترین حد خود میرسد. خشکی صبحگاهی با مدتی بیش از یک ساعت تقریباً تغییرناپذیر، از آرتریت التهابی است و ممکن است در افتراق آن از انواع متعدد بیماریهای مفصلی غیر التهابی، کمک کننده باشد.
نشانههای آرتریت روماتوئید از این قرار اند:
- سفتی صبحگاهی مفاصل
- تورم مفاصل
- درد مفصلی
- ضعف و خستگی
علت دقیق روماتیسم مفصلی ناشناخته است اما از جمله علل احتمالی این بیماری را عفونت ها ذکر کردهاند. گلو درد چرکی به عنوان یک عامل مسببه، آنگونه که در تب روماتیسمی مطرح است در مورد روماتیسم مفصلی به اثبات نرسیده است. تحقیقات بر روی بیش از 76 هزار زن داوطلب نشان داده که مصرف زیاد چای خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را افزایش میدهد در حالی که نوشیدن قهوه این تاثیر مضر را ندارد.
افراد مبتلا به روماتیسم مفصلی، نسبت به دیگران شانس ابتلای بیشتری به بیماریهای مزمن مانند پوکی استخوان، آلرژی، بدخیمیها، عفونت ها، بیماری های گوارشی، بیماریهای قلبی عروقی و فشارخون دارند.
پای ضربدری یا والگوس
پای ضربدری (Genu Valgum) یک تغییر شکل یا دفورمیتی در مفصل زانو است. در یک فرد طبیعی در حالت ایستاده زمانیکه بین زانو ها فاصله ای وجود نداشته باشد، قوزکهای مچ پا نیز هیچ گونه فاصله ای ندارند. اگر با کنار هم بودن زانوها، بین مچ پاها یا قوزکها فاصله ایجاد شود پای ضربدری گویند. نکته مهم در حالت پای ضربدری این است که انحراف ساق پا نسبت به وضعیت طبیعی به سمت بیرون افزایش می یابد.
عواملی که باعث پای ضربدری یا والگوس میگردند عبارتند از:
- عدم هماهنگی در صفحه رشد در کودکان
- بیماریهایی که باعث کاهش ماده معدنی استخوان میشوند مثلاً بیماری راشیتیسم
- ضربات وارده به ویژه به صفحه رشد
- آرتروز
- پارگی رباط های زانو
- آرتریت روماتویید
- شکستگیهای انتهایی استخوان فمور که بد جوش خوردهاند
- شکستگی قسمت فوقانی استخوان تی بیا که بد جوش خوردهاند
درمان:
- تجویز کفش طبی برای کودکان (در موارد خفیف)
- تجویز کفش طبی و بریس برای کودکان (در موارد شدیدتر نسبت به بالا)
- انجام جراحی در کودکان در موارد شدید پای ضربدری و زمانیکه روشهای فوق پاسخ ندهد معمولاً جراحی انجام می شود. (پس از بسته شدن صفحه رشد به خصوص در موارد شدید در بزرگسالان معمولاً جراحی انجام می گیرد. مثلاً استئوتومی یا تعویض مفصل زانو و کم کردن وزن به خاطر خم نشدن بیشتر ساق پاها.)
پای پرانتزی یا واروس
در حالت طبیعی ایستاده با زانوهای صاف، زمانی که قوزکها کنار یکدیگر قرار گرفتهاند، نباید فاصله چندانی بین زانوها وجود داشته باشد. اگر به هر دلیلی فاصله بین زانوها افزایش یابد، درحالی که قوزکها به هم چسبیدهاند پای پرانتزی (واروس) نامیده میشود. به علت کمانی شدن پاها در این بیماری اصطلاح پای پرانتزی به کار میرود. در حالت پرانتزی شدن ساق پاها به سمت داخل انحراف مییابد.
عواملی که باعث پای پرانتزی یا ژنوواروم میگردند عبارتنداز:
- عدم هماهنگی در صفحه رشد(در کودکان)
- بیمارییهای که باعث کاهش ماده معدنی استخوان میشوند مثلاً بیماری راشیتیسم
- به دنبال ضربات وارده (به ویژه به صفحه رشد)
- آرتروز
- پارگی رباط های زانو
- شکستگیهای انتهایی استخوان فمور که منجربه بد جوش خوردن شدهاند
- شکستگی قسمت فوقانی استخوان تی بیا (به علت بد جوش خوردن)
- آرتریت روماتویید
درمان:
- تجویز کفش طبی برای کودکان
- تجویز کفش طبی و بریس برای کودکان (در موارد شدیدتر نسبت به بالا)
- انجام جراحی در کودکان در موارد شدید و زمانیکه روشهای فوق پاسخ ندهد انجام میشود.
- عمل جراحی. پس از بسته شدن صفحه رشد به خصوص در موارد شدید در بزرگسالان معمولاً جراحی انجام میشود. پس از بسته شدن صفحه رشد استئوتومی انجام میگیرد.
درصورت عدم درمان پای پرانتزی با افزایش سن احتمال آسیب مفصل زانو که منجر به آرتروز زانو میشود تشدید میگردد. بنابراین در مواردی که به علت واروس (پای پرانتزی) شدید، آرتروز زانو ایجاد شده است احتمال انجام تعویض مفصل زانو مطرح میشود.
پروتزهای تعویض مفصل
به طور کلی پروتز مفصل زانو از چهار قسمت زیر تشکیل شده است:
- پروتز استخوان فمور
- پروتز استخوان تی بیا
- سطح مفصلی (اینسرت)
- پروتز استخوان کشکک
ساختار بدن، کیفیت استخوان ها، وضعیت سلامت، شیوه زندگی و عادات در افراد مختلف، متفاوت است. همه جنبه های فردی در انتخاب پروتزی مناسب جهت داشتن یک مفصل مصنوعی بهینه با توجه به نیازهای شما در نظر گرفته شده است. امروزه طول عمر مفید یک پروتز زانو می تواند بیش از 15 تا 20 سال باشد.
پروتز یک طرفه مفصل زانو (یونی کندیلار آرتروپلاستی):
اگر تنها بخشی از مفصل دچار آسیب شود، به عنوان مثال تنها قسمت داخلی یا خارجی زانو، کاشت پروتز یک طرفه انجام می شود. پروتز فمور در کندیل استخوان فمور و سطح مفصلی در قسمت سر استخوان تی بیا قرار داده می شود. برای جبران تخریب های استخوان از سطح مفصلی از جنس پلی اتیلن با ارتفاع های مختلف استفاده می شود.
تعویض کامل مفصل زانو (توتال نی آرتروپلاستی):
در تعویض کامل مفصل زانو سطوح از بین رفته کندیل های استخوان فمور و استخوان تی بیا جایگزین می شوند. بسته به کیفیت استخوان، لیگامان ها، و وضعیت زانو، سطح مفصلی استفاده شده یا متحرک و یا ثابت خواهد بود. استخوان پتلا را نیز می توان در صورت نیاز جایگزین کرد.
سیمان ارتوپدی (استخوانی):
پروتز زانو باید به صورت پایدار و مستحکم به استخوان متصل شود. بسته به نوع بیماری، میزان فعالیت و وضعیت استخوان ها، پروتز با استفاده از سیمان، پیچ و غیره به استخوان متصل می شود. سیمان استخوانی، که ماده ای پلیمری است و به سرعت سفت می شود وظیفه اتصال پروتز فمور به استخوان فمور را ایفا می کند. این فرآیند مانند قسمت قبل برای استخوان تی بیا تکرار میشود. به دنبال این تکنیک نصب پروتز، بیمار امکان راه رفتن روی پایی که عمل جراحی تعویض مفصل روی آن انجام شده است را تنها یک روز پس از عمل خواهد داشت.
تعویض مجدد مفصل زانو (رویژن) :
به علل مختلف بسیاری از مفاصل مصنوعی زانو پس از گذشت مدتی دچار مشکلاتی می شوند که نیاز به تعویض مجدد مفصل یعنی جایگزین کردن مفصل مصنوعی قبلی با مفصل جدید را اجتناب ناپذیر میکند. این جراحی دوم را جراحی رویژن مفصل زانو می گویند.
مفصل زانو به علل متفاوتی می تواند دچار اسیب دیدگی شود. در صورت شدید شدن این تخریب، بیمار دچار درد و تورم و محدودیت حرکتی در مفصل مصنوعی زانو شده و در این حال استفاده از مفصل مصنوعی می تواند درد و محدودیت حرکتی را از بین ببرد. مفصل مصنوعی زانو ممکن است بعد از مدتی دچار مشکلاتی شود که درمان آنها معمولا تعویض مجدد مفصل زانو و جایگزین کردن آن با مفصل دیگر است. مهمترین این مشکلات عبارتند از:
- شل و لق شدن: لق شدن (Lossening) مفصل مصنوعی به این معنا است که به عللی بجز عفونت، اتصال بین قسمت های فلزی مفصل مصنوعی و استخوان، شل و سست میشود.
- عفونت: عفونت در بافت های اطراف مفصل مصنوعی زانو می تواند به علت ورود میکروب در حین عمل جراحی به درون بدن ایجاد شود و یا مدتی بعد از جراحی میکروب ها میتوانند از یک کانون عفونی دیگر در بدن و از طریق جریان خون به بافت های اطراف مفصل مصنوعی رسیده و موجب عفونت در آن شوند. اگر عفونت زود تشخیص داده شود ممکن است با تجویز آنتی بیوتیک و خروج بافت های عفونی اطراف مفصل بتوان آن را درمان کرد. در غیر این صورت ریشه کن شدن عفونت مستلزم خارج کردن مفصل مصنوعی زانو و جایگزین کردن آن با یک مفصل مصنوعی دیگر است. معمولا طی یک عمل جراحی مفصل مصنوعی عفونی شده خارج شده و به مدت چند ماه به بیمار آنتی بیوتیک داده می شود و سپس طی عمل جراحی دوم مفصل مصنوعی جدید در زانو کار گذاشته خواهد شد.
- شکستگی: گاهی اوقات استخوان های اطراف مفصل مصنوعی زانو شکسته می شوند. در این صورت ممکن است این شکستگی موجب لق شدن مفصل و سست شدن اتصال آن به استخوان گردد. در این موارد قسمتی از مفصل مصنوعی که لق شده است باید با قسمت جدیدی جایگزین شود. ممکن است بر اثر وارد شدن نیروهای زیاد به مفصل مصنوعی زانو قسمت هایی از آن شکسته شوند. در این صورت قسمت های شکسته شده نیاز به تعویض دارند. علامت عمده اکثر مشکلات مفصل مصنوعی زانو ایجاد درد در ناحیه ی زانو است. پزشک معالج برای بررسی علت این درد و اینکه کدامیک از مشکلات ذکر شده موجب آن شده است، بررسی هایی مانند رادیوگرافی ساده از زانو، سی تی اسکن، اسکن رادیوایزوتوپ و یا آزمایشات خون انجام می دهد. در مواردی ممکن است لازم شود تا برای بررسی وجود یا عدم وجود عفونت مایع احتمالی اطراف مفصل مصنوعی زانو توسط سوزن کشیده شده و آزمایش شود.
- ناپایداری مفصل مصنوعی: ناپایداری (Instability) به این معنا است که مفصل مصنوعی جابه جا شده و در می رود و یا بیمار احساس میکند که حرکات مفصل مصنوعی زانو غیر طبیعی و ناهماهنگ است و یا مفصل مصنوعی زیادی سفت بوده و دامنه حرکتی کمی دارد. این ناپایداری ممکن است همراه با درد باشد. بسیاری از موارد ناپایداری در مفصل مصنوعی زانو به علت کارگذاری نامناسب آن در استخوان ها است. در غالب این موارد نیاز است تا مفصل مصنوعی خارج شده و مفصل جدیدی در امتداد و مکان مناسب در استخوان ها کار گذاشته شود.
- خوردگی و ساییدگی: در بعضی مفاصل مصنوعی زانو قسمت سطح مفصلی ممکن است پس از مدتی دچار ساییدگی شده و از بین برود. در این صورت لازم است تا آن جزء، تعویض شود. در صورتی که کل قسمت پلاستیکی از بین رفته و موجب شده باشد قسمت های فلزی به هم ساییده و از بین بروند ممکن است لازم شود تا قسمت های فلزی نیز تعویض گردند.